Borgarstjóri virðist ekki skilja samhengi hlutanna

Í kvöldfréttum Sjónvarpsins var viðtal við borgarstórann í Reykjavík vegna hækkaðs lóðaverðs hjá Reykjavíkurborg, en það er nú töluvert hærra en hann talaði um að það yrði þegar kostningabaráttan stóð sem hæst.  Borgarstjóri gaf þær skýringar þetta nýja verð væri útreiknað kostnaðarverð og forsendur nú væru aðrar en þegar kostningar voru framundan.  Síðan bætti hann við að það væri ekki stefna núverandi borgarstjórnar að græða á lóðabraski eins og gert var í tíð R-listanns (Blessuð sé minning hans).  “R-listinn græddi á lóðabraski” voru orð hans.  Skoðum þetta aðeins nánar. 

Í fyrsta lagi var það ekki R-listinn sem græddi á sölu lóða heldur Reykjavíkurborg ef hægt er að tala um gróða í þessu samhengi.  Lóðirnar sem voru seldar voru verðmætt land í opinberri eigu.   

Í öðrulagi hver átti að “græða” á þessum viðskiptum ef ekki Reykjavíkurborg?  Áttu fáir útvaldir húsbyggjendur að gera það?  Ef einn hagnast ekki þá gerir bara annar það.   

Í þriðja lagi hver er munurinn að selja land eða fyrirtæki í opinberri eigu?  Átti þá ekki samkvæmt þessari kostnaðarverðspólitík að selja Bæjarútgerðina og önnur borgarfyrirtæki sem seld voru á sínum tíma á kostnaðarverði? (kostaðinum sem hlaust af því að selja þau) 

Samkvæmt þessari hugmyndafræði er ónotað byggingarland Reykjavíkurborgar einskis virð og aðeins þarf að ná inn fyrir þeim kostnaðir sem fylgir því skipuleggja hverfi að standsetja lóðir.  Það mætti líka kallan hana “Uss – það er ljótt að græða” 

Nei, nær væri að selja lóðir á markaðsverði hvers tíma og nota síðan “gróðann” til lækka skatta á borgarbúa.  Það kemur þeim öllum til góða, ekki bara fáum útvöldum.

Athugasemdir

[Magnús Jónsson, 4.5.2007 kl. 23:35]

Sæll helgiSumir skilja en aðrir misskilja, það er rétt hjá þér að R-listinn græddi ekki á hækkunum á lóðum sem hann ( R-listinn ) olli, en nær allir töpuðu vegna þeirrar bylgju sem okurverð á lóðum og lóðaskortur ásamt atlögu bankanna að Íbúðalánasjóðihöfðu í för með sér, og sem varð til þess að íbúðaverð hækkaði langt umfram það sem getur talist eðlilegt og er megin orsök þeirrar verðbólgu sem seðlabankinn er að glíma við í dag.Spurningin um það hvort útvaldir ættu að græða er, þeir sem eiga peninga og kunna með þá að fara hafa alltaf og munu alltaf græða, ekki vegna klíkuskapar heldur vegna þess að þeir fjárfesta í því sem gefur af sér gildir einu hvort um lóðir er að ræða eða fyrirtæki, þeir fjárfesta ekki í lóðum þegar framboð er nóg, af þeirri einföldu ástæðu að þá er engan gróða að hafa.Þannig að ef lóðir undir hús eru seldar á sanngjörnu kostnaðarverði og séð til þess að framboð sé nægjanlegt þá hagnast allir, verð fasteigna lækkar eða ætti að lækka, það þarf ekki mikla reiknikúnst til að skilja að 20 milljón kr íbúð á 10 milljón kr lóð hlítur að vera dýrari en sama íbúð á 5 miljón kr lóð það munar um minna fyrir þá sem eru að kikna undan greiðslubyrðinni í dag.Það má hinsvegar segja að þegar lóðir eru á sérstökum stöðum, það er að segja eins og var raunin þegar byggt bar í Stigahlíðinni að þá má setja þær á markað, þar sem ætla mætti eins og varð raunin þá að peningamenn teldu eftir einhverjum gróða að seilast og eru þá tilbúnir að greiða mikið fyrir.Kveðja Magnús

[Helgi Viðar Hilmarsson, 5.5.2007 kl. 21:08]

Í dag er einfaldlega miklu hagkvæmara að byggja heldur en að kaupa húsnæði þar sem lóðir eru seldar á svokölluðu kostnaðarverði.  Þeir sem fá úthlutað lóð og byggja borga mun minna fyrir fermetrann í sínu húsnæði heldur en þeir sem þurfa að kaupa húsnæði á markaði.  Þetta fyrirkomulag felur þess vegna í sér mismunun.  Þess vegna tel ég að lóðir eigi að lúta sömu viðskiptalögmálum og húsnæði.

Helstu rökin fyrir því að flytja flugvöllin úr Vatnsmýrinni eru þau að landið undir honum sé svo verðmætt.  Hvort skildi það verðmætamat miðast við markaðverð eða kostnaðarverð?